Υπάρχει απίστευτη μοναξιά εκεί έξω. Τη νιώθεις επιθετικά πάνω σου, σαν μια πεινασμένη, επιθετική απουσία που λες και θα σε καταβροχθίσει. Μέσα σε ένα κόκκινο σύμπαν από χύσια, ψώνια, μάσκαρα και ναρκωτικά, οι 5 γνώριμοι χαρακτήρες του Mark Ravenhill περνάνε έξω από τα όρια του “Shopping & Fucking” και επανασυστήνονται μεταξύ τους και με το σημερινό κοινό. Στα διαλείμματα ανάμεσα στους ψυχεδελικούς ρυθμούς της club σκηνής, τα «φρικιά» αφήνουν κάτω τις άμυνες τους, βγάζουν τις μάσκ(αρ)ες τους και εμφανίζονται πιο γνώριμα και κοντινά απ’ό,τι θα πίστευες. Συγκλονιστικός ο σιωπηλός μονόλογος της Αγάπης Βατιανού ως Λούλου, με τη μουσική του “Weeping Game”.
[Ο Μαρκ (όσο καθρέφτης στο κοινό χρειάζεται, ο Λίνος Αρσένης), μπλεγμένος σε μια τριπλέτα σχέση αλληλοεξάρτησης αποφασίζει να καθαρίσει από τα ναρκωτικά και να ανακαλύψει τον εαυτό του… καταλήγοντας πιο μπερδεμένος από ποτέ στο κρεβάτι του trans Γκάρυ (Δημήτρης Αϊβαλιώτης), μια ακραία γκροτέσκα και υπερβολική περσόνα που χάνει τις ισορροπίες ανάμεσα στο performance και τον αληθινό χαρακτήρα πέρα από τη συγκλονιστική σκηνή της εξομολόγησης του, αιχμηρής, υπέρογκης και ευάλωτης. Πίσω του, τα 2/3 της σχέσης του, ο μικρός Ρόμπι (Μιχάλης Ζαχαρίας) και η Λούλου (Αγάπη Βατιάνου), χάνονται μέσα στο σύμπαν των υποχωρήσεων και ψευδαισθήσεων, εθισμένοι στις ουσίες και τις σχέσεις, πιόνια στα χέρια του εμπόρου ναρκωτικών-καρικατούρα του Κυριάκου Σάββογλου-Μπράιαν, μια σωστή ισορροπία τραγελαφικού και κάτω-από-το-δέρμα-σου άβολου/τρομακτικού.]
Άποψη του Γκουλτουρομπλόγκ για το πρώτο ανέβασμα της παράστασης το περασμένο καλοκαίρι στην Αυλή.
